Zwemles

Mijn zoontje zit op zwemles, misschien kan hij net voor de zomervakantie zijn zwemdiploma halen. Het was wel een beetje een gedoe om hem zover te krijgen om mee te doen toen hij met zwemles begon.

Na op de wachtlijst te hebben gestaan was hij eindelijk aan de beurt. Ik had wel verwacht dat hij het spannend zou vinden maar zó spannend, dat niet. We zijn niet verder gekomen dan de doucheruimte bij het zwembad de eerste keer. En de keer daarna was het huilen nog erger dus hij ging weer mee naar huis zonder een druppel water aangeraakt te hebben. Zelf kwam hij tot de conclusie dat hij nog te jong was en als hij 6 zou zijn dan zou hij het wel kunnen. 

Een half jaar laten begon hij uit zichzelf over zwemles en dat hij het nu wel zou durven. Meteen een afspraak gemaakt voor hem wanneer hij kon starten en mezelf voorgenomen dat hij nu daadwerkelijk ook mee zou gaan doen en geen zwemles volgen geen optie was. Vlak van te voren begon de moed hem toch weer in de schoenen te zakken en wilde hij afhaken. Hij was er toch nog niet aan toe vertelde hij. Hetzelfde verhaal kan ik schrijven over meedoen met karate, meedoen met voetbal, voor het eerst logeren en naar school gaan. Daar herinnerde ik hem aan, weetje nog toen je voor het eerst.... en dat is uiteindelijk ook allemaal gelukt en vind je nu hartstikke leuk.  Zo zal het met zwemmen ook gaan. Dat hielp. Hij ging mee naar het zwembad, het kostte weer wat tranen maar hij ging keurig met de badmeester mee. Succesjes uit het verleden geven vertrouwen.