Ik ken een meisje van 4 jaar die net naar school gaat. Ze had er van te voren al heel veel zin en ze gaat iedere dag vrolijk heen. Geen rustdag nodig. Ze heeft twee vaste vriendinnetjes en komt vrolijk weer thuis. Wat wil je nog meer?
Dat ze op een cursus gaat voor kinderen die té weerbaar zijn?! Bestaat dat eigenlijk? Ze doet namelijk nauwelijks mee op school aan activiteiten. Omdat ze er geen zin in heeft, ze vindt zichzelf daar te jong voor. Luisteren, ook moeite mee. Naar de ene juf wil ze dan nog wel luisteren maar die andere juf, nee echt niet. Opruimen? Dat al helemaal niet. De eerste schooldag maakte ze al duidelijk dat dat iets is wat ze niet doet. Ze zegt ook wel eens tegen haar moeder; mam, als ik iets niet wil dan doe ik het gewoon niet. Op zich een mooi uitgangspunt dacht haar moeder voordat ze naar school ging. Maar in de praktijk blijkt dit nu lastig te werken. Het werkt eigenlijk niet, helemaal niet.
Wel mooi ook. Zo duidelijk weten wat je wel en niet wil en vervolgens voet bij stuk houden, ergens voor staan. Ook bij volwassenen in een onbekende situatie. Een situatie waarin ik het me vroeger niet in m'n hoofd had gehaald om niet te luisteren of iets in deze richting te doen. Toch zit er niets anders op dan dit meer in balans te krijgen. Maar hoe dan? De schoolpluim werkte op zich positief maar waarom ze dan de dag erna en de dag daarna geen schoolpluim kreeg was de grote vraag voor haar. Ze had ten slotte iets meer meegedaan.
Ik kom wederom tot de conclusie; weerbaarheid gaat om de juiste balans vinden. Tussen meebewegen en grenzen aangeven, vriendelijkheid en duidelijkheid, zacht zijn en krachtig, open staan maar ook jezelf beschermen, tussen je aanpassen en jezelf blijven.
Reactie plaatsen
Reacties