Deze week deden mijn kinderen mee aan de City run in Alkmaar. De jongste maakte zich de hele week al druk over hoe ze wist waar ze heen moest als ze voorop zou hardlopen. De ander had een sterk voorgevoel dat hij toch echt wel eerste zou gaan worden.
Ik zei dat er veel kinderen mee zouden lopen dus dat ze dan vanzelf wel zou zien waar ze heen moest. Dat was natuurlijk geen antwoord op de vraag. Waarschijnlijk fietst er wel iemand voor je die de weg wijst, dat antwoord leek er meer op. En zo geschiedde.
Tegen mijn zoontje zei ik ook dat er veel kinderen mee zouden doen dus dat dat best wel eens lastig kon gaan worden. Ook geen goede reactie natuurlijk. "Mam, het is toch goed om vertrouwen te hebben in jezelf, ik denk echt dat ik ga winnen". Oké hij heeft niet gewonnen maar is wel hoog geëindigd. Hoger dan ik had verwacht van te voren. Die podiumplek was niet eens ver weg.
Puntje voor mij om op te letten denk ik. Wel lastig want ik heb al snel zoiets van nou nou krijg het niet te hoog in de bol. En ik wilde ook niet dat ze teleurgesteld zouden zijn. Maar van teleurstelling was helemaal geen sprake. "Mam, ik ben echt trots op mezelf hoe hard ik gerend heb". Ook dat had ik dan weer niet verwacht. Ik maar aandacht besteden aan positief denken bij kinderen en ondertussen druk ik het zelf de kop in..
Vanmorgen hebben we samen hardgelopen en gefietst, alvast voor de city run volgend jaar;)
Reactie plaatsen
Reacties