Kort geleden las ik een artikel van een faalangstdeskundige. Deze man geeft les op scholen en geeft door het hele land lezingen.
Tijdens één van zijn lezingen aan honderden mensen liepen er mensen de zaal uit. Hij wist niet goed waarom en maakte zich zorgen. Hij voelde zich onzeker. In plaats van dit te zeggen ging hij zich heel erg zelfverzekerd gedragen zodat niemand iets door had. Zijn artikel ging erover dat hij hier spijt van had. Achteraf gezien had hij graag eerlijk willen zijn en hoe sterk was het geweest als hij op dat moment had aangegeven dat ook hij nog wel eens momenten van faalangst heeft.
Misschien ken je Erik Scherder wel? Hoogleraar neuropsychologie. In een interview gaf hij aan zelf ook te kampen met wat 'uitdagingen'. Angst voor enge ziektes, vliegangst, rij-angst, nachtelijk piekeren, faalangst en angst om dood te gaan.
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Mensen die goed zijn in hun vak maar zelf aangeven dat het niet perfect is en hun momenten van onzekerheid of angst delen. Het stelt me altijd gerust, misschien gek? Heb ik dat nodig dan dat andere mensen zwaktes hebben en die delen? Ja, ik denk het wel. Daarmee mag ik dus ook mijn zwaktes hebben. Het geeft een echter en completer beeld.
De kloof tussen wie je wilt zijn en wie je echt ben is er nu eenmaal.
Reactie plaatsen
Reacties