Veel kinderen en jongeren die mee doen aan mijn lessen zijn heel erg lief en vaak rustig, wat onzeker. Volgens ouders weleens té lief, te onzeker. Te rustig, te bescheiden, te afwachtend en niet voor zichzelf opkomen. Heel erg fijn vind ik het, het lesgeven aan lieve rustige mensen. En niet alleen lesgeven, ook om in mijn dagelijks leven mee om te gaan.
Vaak zijn de kinderen en jongeren die mee doen wat rustiger en steken netjes hun hand op als ze wat willen vragen, ze luisteren goed naar anderen, denken goed na over wat ze willen zeggen, leven mee, hebben oog voor anderen, tonen interesse en willen het graag goed doen. Oké, wat lastig is, is als ze geen antwoord geven wanneer ik ze iets vraag of wanneer ze niet durven zeggen wat ze vinden. Vaak gaat dat steeds beter als ze een beetje gewend zijn. Mogen ze tijd nemen om te wennen? Te checken of dit wel een groep is waar ze zich willen en durven laten zien? Is het wenselijk, je altijd maar laten horen? Wél als het echt om iets wezenlijks gaat zoals een belangrijke grens aangeven.
"Mijn dochter vraagt eerst altijd of ze ergens bij mag gaan zitten, terwijl ik andere kinderen dat gewoon zie doen. Ik wou dat ze dat ook deed".
"Mijn dochter heeft weinig vrienden, ik zou willen dat ze er meer had".
Ik vind het zelf heel fijn als mensen netjes vragen of ze bijvoorbeeld een gesprek mogen onderbreken of als ze eerst vragen of ze er bij mogen komen zitten. Ik kan me er zelfs aan storen als een gesprek luidruchtig en abrupt overgenomen wordt. En is het wél een probleem als iemand weinig vrienden heeft? Heb je er zoveel nodig? Waarom eigenlijk? Doe mij maar een paar héle fijne mensen waar ik blij van word om mijn tijd mee door te brengen.
Ik hoop vooral dat de kinderen en jongeren zo blijven zoals ze van nature zijn en hun goede eigenschappen gaan waarderen en daar gebruik van gaan maken. Wat je aandacht geeft groeit, cliché maar ik denk wel dat het waar is. Steeds maar herhalen wat ze voor eigenschappen 'missen' wordt vervelend en is niet bevorderend voor het zelfbeeld. Ook herhalen; hij is onzeker, hij is verlegen, zij is teruggetrokken, het wordt een verhaal op zich wat de waarheid lijkt en waar iemand zich naar kan gaan gedragen. Ze zijn veel meer dan dat. Wat kunnen ze wél en waarom is dat zo fijn en belangrijk? Het is niet altijd gemakkelijk om als rustiger persoon je plek in te nemen. Zeker niet als de andere mensen vrij druk en aanwezig zijn. Geloof me, ik kan het weten :)
En wat betreft grenzen aangeven. Is grenzen aangeven niet gewoon eerlijk mogen en durven zijn. Als je iets wil zeg je ja en als je iets niet wil zeg je nee. Lijkt makkelijk maar dat valt tegen. Want wat als andere mensen dan boos worden, teleurgesteld raken, je niet leuk vinden, slecht over je gaan praten enz. Maar dat geldt voor alle mensen (aanwezige, rustige, extraverte, introverte, bescheiden, brutale enz.) Goed om te bespreken tijdens de les hoe we daar tegen aan kijken en een ieder daar mee om gaat.
Reactie plaatsen
Reacties