Regelmatig doen er kinderen mee bij de cursus die het niet fijn vinden om iets in de kring te zeggen of vertellen. Sommigen durven op school geen vraag te stellen.
Ook bij mijn werk in het MBO kom ik studenten tegen die geen antwoord geven wanneer ik een vraag stel in de klas. Of standaard het antwoord 'weet ik niet' geven. Ook dichtbij huis ken ik iemand die niets in de kring wil vertellen. Dat wordt uitgelegd als: het gaat ze niks aan wat ik in het weekend heb gedaan.
Ja, ik snap het wel. Soms klinkt je stem ineens ook zo raar als je dan wel iets wil zeggen. Of het klinkt gewoon een stuk suffer dan hoe je het in je hoofd had bedacht. En je hoeft maar één irritant figuur in je groep te hebben die je voor schut zet of je napraat. Of dan wil je iets zeggen en dan is dat gespreksonderwerp allang al weer voorbij, dat heb ik meestal. Laat dan maar zitten.
Praten in een klein groepje of met één iemand anders dat is toch echt veel makkelijker. Of zijn er mensen voor wie het niet uitmaakt? Ja vast. Maar ik ben niet één van die mensen. Nooit geweest, zal ik ook niet worden.
En wanneer is het eigenlijk een probleem? Dat is het niet zo snel denk ik. En zodra het op een probleem begint te lijken dan worden die dingen ineens ook een probleem, snapje? En dan als je niet uitkijkt zijn er steeds meer problemen te vinden en ben je een vat vol problemen.
Het is misschien wel jammer als je een antwoord weet en je zegt dat je het niet weet. Of als je iets zou willen vertellen omdat je ergens enthousiast over bent en het niet doet. Wil je daar iets aan doen dan komt het neer op oefenen, gewoon maar doen. En dan meestal valt het wel mee gelukkig. Dan ging het best redelijk. En kon er eigenlijk ook niet iets heel ergs gebeuren.
Reactie plaatsen
Reacties